COVID-19

Groepsimmuniteit weer opnieuw bekeken

English version

6. Wat kunnen we doen?

Het beleid van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) over COVID-19 is ongewijzigd: ze pleiten nog steeds voor testen en contacttracering. Als iemand besmet is met COVID-19, moet deze persoon worden geïsoleerd totdat hij genezen is. Alle contacten moeten worden geïdentificeerd en geïnformeerd. Doe mee aan contactopsporing om de verspreiding van het virus te helpen stoppen. Contacten moeten in quarantaine en/of getest worden. We zijn allemaal veiliger wanneer COVID-19 wordt gestopt.

6.1.  Nul is onmogelijk?

Vaak wordt het argument gebruikt dat het onmogelijk is om het aantal SARS-2-infecties tot nul terug te brengen. Ik denk dat dit geldt voor veel ongewenste zaken, zoals verkeersongevallen, moord- en zelfmoord, aanranding en verkrachting, en tuberculose-infecties. De implicatie dat vermindering onmogelijk is, is pertinent onjuist, integendeel, al deze zaken worden sterk terug gedrongen in de Westerse wereld, ook al mag het soms beter. We hebben snelheidslimieten en verkeersregels, wapenregels, gedragscodes. En we hebben testen, traceren en isoleren geïntroduceerd om een eens zo vaak voorkomende endemische ziekte in Europa terug te brengen tot een zeer lage frequentie, bijna nul, zonder grote impact op de samenleving. We deden het al voor tuberculose. Mijn vader zegt: “Kan ik niet is begraven, wil ik niet ligt er naast”. Europa moet leren van Oost-Azië en proberen COVID-19-infecties te verminderen.

6.2.  Houd de lat laag

In tegenstelling tot de mislukte strategieën voor groepsimmuniteit, heeft Europa niet serieus geprobeerd om infecties te minimaliseren. Lockdowns werden niet gebruikt om het virus uit te bannen, maar dat is ook niet de beste aanpak. Er bestaan verschillende methoden om besmetting te voorkomen, zoals persoonlijke bescherming op afstand, gezichtsmaskers en ventilatie met filtering. Het isoleren van infecties is de standaardstrategie in elke epidemie en resulteert in een maximaal effect voor lage kosten. Dus hoe kunnen we gevallen identificeren om te isoleren?

6.3.  Klachten is geen testen

Symptomen zijn een slechte indicatie van infectie. Asymptomatische en presymptomatische mensen, dus zij die geen klachten hebben of voordat ze klachten krijgen, hebben het meeste virus. Al vroeg in de epidemie werd aangetoond dat asymptomatische mensen het virus kunnen verspreiden. Hoesten en niezen is niet nodig om het virus te verspreiden, want ook bij normaal ademen en praten worden virusdragende aerosolen geproduceerd.

Gevaccineerde mensen zijn beter beschermd tegen ziekten, maar lopen nog steeds een grote kans op een infectie. Zij zijn nog waarschijnlijker asymptomatisch virusverspreiders.

Bovendien zijn de milde klachten bij SARS-2 zeer algemene klachten. Soortgelijke symptomen worden waargenomen bij mensen met verkoudheid of griep, luchtwegallergieën of door luchtvervuiling geïrriteerde luchtwegen. Met zowel hoge frequenties van vals-negatieven als vals-positieven, is screenen op klachten volstrekt ongeschikt om SARS-2-infectie te detecteren. Dat geldt ook bij een meerstapsprotocol, zoals testen bij klachten.

6.4.  Test voor virus niet voor ziekte

De veilige seks campagne ging niet over voorzichtig zijn met seksuele contacten met mensen die ziek waren van AIDS, maar over onbeschermde seks met iemand die besmet is. Iedereen wist dat het virus zich kon verspreiden voordat iemand ziek werd.

Besmettelijk zijn is geen ziektetoestand. Medische diagnose is niet hetzelfde als het epidemiologische begrip van geïnfecteerd zijn. Veel virus in neus of keel zorgt dat iemand besmettelijk is. Bij het uitademen ontstaan aerosolen die anderen kunnen besmetten en infecteren. Presymptomatische en asymptomatische mensen zijn vaak het besmettelijkst met het meeste SARS-2-virus en kunnen ook zonder klachten anderen besmetten. SARS-2 virus in de longen en circulatie veroorzaakt respectievelijk longontsteking en levensbedreigende COVID-19. Let wel, zowel de longen als de bloedsomloop worden niet bemonsterd tijdens routinetests.

6.5.  Testen in de praktijk

Testen is de beste manier om virusinfecties op te sporen. Meestal wordt infectie opgespoord door bemonstering in de mond en neus en vervolgens gedetecteerd door ofwel RT-PCR voor SARS-2-RNA of door een antigeentest om SARS-2-nucleocapside-eiwit te detecteren. De huidige Europese vaccins bevatten alleen het Spike-eiwit of het mRNA hiervoor en zullen dus negatief testen in een antigeen test. Virustiters kunnen vroeg in de ziekte snel stijgen; virologen zijn niet verrast door een miljoenvoudige stijging in twee opeenvolgende dagen. Zelftests die het antigeen detecteren, zijn minder gevoelig dan RT-PCR, maar wel betrouwbaar. Herhaald testen, bij voorkeur dagelijks, is in de praktijk de meest gevoelige methode. Elke test kan vals-negatief of vals-positief zijn, maar herhaalde positieve resultaten zijn een sterke aanwijzing voor echte positieven. Herhaalde tests, zelfs met een beperkte gevoeligheid, zoals antigeentests, zijn van onschatbare waarde om besmettelijke mensen op te sporen.
John Jacobs
18.02.2022